Elektrische locomotief Ce 6/8 II "Krokodil"

Al voor de Eerste Wereldoorlog erkenden de Schweizer Bundesbahnen (SBB) de voordelen van geëlektrificeerd spoorwegverkeer. In november 1913 werd het besluit genomen om de Gotthard-spoorlijn tussen Erstfeld en Bellinzona te elektrificeren. De prijsstijging van en het daarop volgende het gebrek aan kolen tijdens de oorlogsjaren bevestigden de juistheid van deze beslissing en droegen bij aan de versnelling van de elektrificatie na afloop van de oorlog. De elektrificatie van de Gotthard-hellingen en de Gotthard-tunnel werd op 12 december 1920 afgerond. Voor goederentreinen moest de SBB een geheel nieuwe loc ontwerpen, want men had nog nauwelijks ervaring met dergelijke berglocomotieven. Maschinen-Fabrik Oerlikon (MFO) en de Schweizerische Lokomotiv- und Maschinenfabrik Winterthur (SLM) stelden voor om een (1’C)(C’1)-locomotief met lange uitbouw aan de voorzijde en twee draaistellen te bouwen. Met deze al gauw als "Krokodil" bestempelde machine was de Gotthard-loc geboren. Tussen 1919 en 1922 werden in totaal 33 locs als Ce 6/811 14251-14283 afgeleverd, die gedurende de volgende decennia de zware goederendienst op de Gotthard zouden domineren. De twee drijfdraaistellen met elk drie drijfassen en een Bissel-draagas waren via een kortkoppeling verbonden. Tussen de twee drijfdraaistellen troonde een korte locbak, wat garant stond voor een uitstekend bochtengedrag. De locbak was bij de Ce 6/8II slechts 6.020 mm lang bij een totale loclengte van 19.460 mm. De SBB zou geen baanlocs meer hebben met een kortere locbak. De aandrijving werd gerealiseerd door twee tractiemotoren per drijfdraaistel via een bij-as, blinde as, driehoeksstangen en koppelstangen op de drijfassen. Tussen 1942 en 1947 kregen 13 van deze machines nieuwe, krachtigere tractiemotoren en werd de maximumsnelheid verhoogd van 65 tot 75 km/uur. Het vermogen steeg van 1.650 naar 2.700 kW en de gewijzigde locs kregen de aanduiding Be 6/8II met de nummers 13251-13259, 13261 en 13263-13265. De eerste originele Ce 6/8II werden vanaf 1965 uitgerangeerd. Op dat moment begon men elf stuks voor de inzet op grote rangeerstations uit te rusten, waarbij de volgende wijzigingen werden doorgevoerd: inbouw rangeerradio, verwijdering van een stroomafnemer en montage van nieuwe platformleuningen voor de uitbouw aan de voorzijde. Deze "rangeer-krokodillen" werden het langst ingezet en reden nog tot 1986. Als bekende en populaire machines bleven in totaal zeven Ce/Be 6/8II bewaard: bij SBB Historic (14253), Verkehrshaus der Schweiz in Luzern (13254), Südbahnmuseum in Mürzzuschlag/Oostenrijk (13257), Technik Museum Speyer (14267), Club del San Gottardo (14276) en in het Auto- und Technikmuseum Sinsheim (14282).